INDO TIMES Online - ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਪੰਜਾਬੀ ਨਿਊਜ਼ ਪੇਪਰ।

ਮਾਸਿਕ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ‘ਕੰਪੀਟੀਸ਼ਨ ਦਰਪਣ’ ਦਾ ਨਵੀਨਤਮ ਅੰਕ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਮੇਂ, ਅਠਾਈ ਸਾਲਾ ਨੀਰਜ ਮਿਸ਼ਰਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਧਿਆਨ ਚੱਲਦੀ ਟ੍ਰੇਨ ਦੇ ਰੁਕਣ ਨਾਲ ਭਟਕ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ

ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਵਿਧਵਾ ਮਾਂ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਪੁੱਤਰ, ਸਿਰਫ ਦੋ ਹੀ ਜੀਅ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਲੜਕਾ ਅਜੇ ਦੋ ਤਿੰਨ

ਕੈਂਸਰ ਵਰਗੀ ਨਾਮੁਰਾਦ ਬੀਮਾਰੀ ਨਾਲ ਜੂਝਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਇਲਾਜ਼ ਕਰਵਾਉਦਿਆਂ ਬੇਸ਼ਕ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਕੰਗਾਲ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਛਿਕਨ ਤੱਕ

ਉਂਜ ਤਾਂ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੇ ਦੋ ਧੜੇ ਸਨ- ਇੱਕ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਵਿਰੋਧੀ ਤੇ ਦੂਜਾ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਹਾਮੀ। ਪਰ ਇੱਕ ਪ੍ਰੋ. ਟੋਚੀ ਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਅਜਿਹਾ

ਮੂਲ ਲੇਖਕ: ਪ੍ਰੋ. (ਡਾ.) ਯੋਗੇਸ਼ ਚੰਦਰ ਸੂਦ ਬਾਊ ਜੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂਂ ਸੇਵਾ ਮੁਕਤ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਇਕ ਵੱਡੇ ਅਫਸਰ ਸੀ। ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ

ਸਾਵਣ ਦੀ ਬਾਰਿਸ਼, ਖੇਤਾਂ ਦੀ ਹਰਿਆਲੀ, ਪਿੱਪਲ ਦੇ ਰੁੱਖ ‘ਤੇ ਝੂਲੇ, ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਗੂੰਜ – ਇਹ ਸਭ ਮਿਲ ਕੇ ਤੀਜ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼

ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੇ ਹੀ ਸੁਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਗੁਰਮੀਤ ਨੇ ਆ ਜੱਫੀ ਪਾਈ। ਉਹ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਦਿੱਲੀ ਨੂੰ ਟੈਕਸੀ ਚਲਾਂਉਦਾ ਸੀ। ਸੁਖਸ਼ਾਦ ਤੋਂ

“ਤੇਰੀ ਹਿੰਮਤ ਕਿਵੇਂ ਹੋਈ? ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਕਰਤੂਤ ਤੂੰ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਉਸਦੇ ਨਤੀਜੇ ਕੀ ਨਿਕਲਣਗੇ?” ਮਹਾਂਵੀਰ ਚੀਕਿਆ। “ਹੁਣ

ਦਿਵਾਲੀ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਵਿਸ਼ਵਨਾਥ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਇਕ ਡਰ ਜਿਹਾ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਹੀ ਜਦੋਂ ਕਲੰਡਰ ਤੋਂ ਬੀਤ ਚੁੱਕੇ ਦਿਨ ਦਾ

ਸਿੰਮੀ ਤਲਵੰਡੀ ਸਾਬੋ ਦੇ ਇੱਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਮੀਡੀਅਮ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਚੌਥੀ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਪੇਪਰ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਅਕਸਰ ਸਕੂਲ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ