ਕਹਾਣੀ : ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਸਫ਼ਰ !

ਮਾਸਿਕ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ‘ਕੰਪੀਟੀਸ਼ਨ ਦਰਪਣ’ ਦਾ ਨਵੀਨਤਮ ਅੰਕ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਮੇਂ, ਅਠਾਈ ਸਾਲਾ ਨੀਰਜ ਮਿਸ਼ਰਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਧਿਆਨ ਚੱਲਦੀ ਟ੍ਰੇਨ ਦੇ ਰੁਕਣ ਨਾਲ ਭਟਕ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਟ੍ਰੇਨ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ। ਉਹ ਭੀੜ-ਭੜੱਕੇ ਵਾਲਾ ਸਟੇਸ਼ਨ ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਦਾ ਮਸ਼ਹੂਰ ਗੋਰਖਪੁਰ ਜੰਕਸ਼ਨ ਸੀ। ਕੁਝ ਯਾਤਰੀਆਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਉਸ ਜੰਕਸ਼ਨ ‘ਤੇ ਖਤਮ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਕੁਝ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਲਈ ਟ੍ਰੇਨ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਨੀਰਜ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਅਜੇ ਵੀ ਲੰਮਾ ਸੀ, ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਇਸ ਟ੍ਰੇਨ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਬਿਤਾਉਣੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਦਿੱਲੀ ਜਾਣਾ ਸੀ, ਚਾਰਟਰਡ ਅਕਾਊਂਟੈਂਟ ਬਣਨ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ, ਉਹ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰੀਖਿਆਵਾਂ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦਰਅਸਲ, ਉਸਨੂੰ ਫ਼ਸਟ ਏਸੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦਤ ਸੀ ਅਤੇ ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਬੋਗੀ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਦੋ ਸੀਟਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਨਾਲੇ ਫਿਰ ਕੀ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਸਹਿ-ਯਾਤਰੀ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ? ਪਰ ਇਹ ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਟਿਕਟਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ, ਉਸਨੂੰ ਏਸੀ ਕੋਚ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਦਰਜੇ ਦੀ ਟਿਕਟ ਹੀ ਮਿਲ ਸਕੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਜੋ ਅਜੇ ਵੀ ਖਾਲੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਚਲੋ ਚੰਗਾ ਹੈ, ਇਕੱਲੇ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਦਾ ਇਹ ਅਨੁਭਵ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਸਿਖਾ ਕੇ ਹੀ ਜਾਵੇਗਾ।”

ਜਦੋਂ ਰੇਲਗੱਡੀ ਨੇ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਤੋਂ ਚੱਲਣ ਲਈ ਸੀਟੀ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਨੀਰਜ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ। ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਸੌਂ ਜਾਵਾਂ। ਪਰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ‘ਤੇ ਹੋਈ ਹਲਚਲ ਨੇ ਉਸਦਾ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਕੈਬਿਨ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਲਗਭਗ 25-26 ਸਾਲ ਦੀ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ। ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਟਰਾਲੀ ਬੈਗ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਰਸ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਦੋ ਜਣੇ ਹੋਰ ਵੀ ਸਨ, ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਜੋ ਉਸ ਤੋਂ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਸਾਲ ਵੱਡਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਔਰਤ। ਇਉਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰਨ ਆਏ ਸਨ। ਉਤਰਦੇ ਸਮੇਂ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਪਲੀਜ਼ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਜਾ। ਤੇਰੀ ਸਿਹਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੂੰ ਇੰਨੀ ਲੰਬੀ ਦੂਰੀ ਕਿਵੇਂ ਤੈਅ ਕਰੇਗੀ, ਉਹ ਵੀ ਇਕੱਲੀ?”

ਕੁੜੀ ਨੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਗਲੇ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰ ਵੀਰੇ। ਮੈਂ ਠੀਕ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਠੀਕ ਹੋਣ ਲਈ ਹੀ ਉੱਥੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰਦੀ ਰਹਾਂਗੀ, ਹੁਣ ਤੂੰ ਜਾ।” ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਵੀ ਗਲਵੱਕੜੀ ਪਾਈ, ਤਾਂ ਔਰਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਨਾ ਜਾ। ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਹਾਂ ਨਾ ਏਥੇ, ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਾਣ ਨਾਲ ਵੀ ਕੋਈ ਠੀਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ!” ਪਰ ਕੁੜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਅਲਵਿਦਾ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿੰਦੀ ਰਹੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰੇਲਗੱਡੀ ਚੱਲਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਈ, ਉਹ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੀ ਰਹੀ। ਰੇਲਗੱਡੀ ਨੇ ਰਫ਼ਤਾਰ ਫੜ ਲਈ ਅਤੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਬਹੁਤ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੁੜੀ ਮੁੜੀ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਸਾਮਾਨ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੱਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਨੀਰਜ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ‘ਤੇ ਖਿੜਕੀ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਨੀਰਜ ਨੇ ਹੇਠਾਂ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਉਹ ਆਮ ਸੁੰਦਰਤਾ ਪਰ ਇੱਕ ਆਕਰਸ਼ਕ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਸੀ। ਵੱਡੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਝੀਲ ਵਰਗੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਕਣਕਵੰਨਾ ਰੰਗ, ਔਸਤ ਕੱਦ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਚਿਹਰਾ। ਮੱਥੇ ‘ਤੇ ਚਿੰਤਾ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨਿਰਾਸ਼ ਮਨ। ਬੁੱਲ੍ਹ ਇੰਨੇ ਬੰਦ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹਾਸੇ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਦਸਤਕ ਨਾ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਆਭਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਮੂਰਤੀ ਰੱਖੀ ਗਈ ਹੋਵੇ ਨਾ ਕਿ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨ। ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣਾ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਛੱਡ ਕੇ, ਉਹ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਅਗਲਾ ਕਰੀਬ ਇੱਕ ਘੰਟਾ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੀਤ ਗਿਆ। ਨੀਰਜ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਦਾ ਆਦੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਸ਼ਾਂਤ ਮੂਰਤੀ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਿਵੇਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੇ। ਅਚਾਨਕ ਮੋਬਾਈਲ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ, ਜੋ ਨੀਰਜ ਦੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੀ ਸੀ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਕਰੀਬ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ, ਕੁੜੀ ਨੇ ਮੁੜ ਕੇ ਪਰਸ ਵਿੱਚੋਂ ਆਪਣਾ ਮੋਬਾਈਲ ਕੱਢਿਆ। ਨੀਰਜ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਤਾਂ ਸੁਣ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ ਪਰ ਕੁੜੀ ਦੇ ਜਵਾਬਾਂ ਤੋਂ ਉਸਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਸਮਝ ਆਇਆ ਕਿ ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ ਬ੍ਰੇਕਅੱਪ ਦਾ ਮਾਮਲਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਉਸਨੂੰ ਛੱਡ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਉਦਾਸੀ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਕੇ ਕਿਸੇ ਅਣਜਾਣ ਯਾਤਰਾ ‘ਤੇ ਇਕੱਲੀ ਨਿਕਲ ਪਈ ਹੈ। ਗੱਲਬਾਤ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਫੋਨ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਸੀ, ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਲਈ ਮਨਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਇੱਧਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤਲਾਸ਼ਣ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫੋਨ ‘ਤੇ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਨਾ ਸਕੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਫੋਨ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਨੀਰਜ, ਜੋ ਖਿੜਕੀ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੋਇਆ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਨੇ ਮੁੜ ਕੇ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ। ਕੁੜੀ ਨੇ ਕਾਲ ਤਾਂ ਕੱਟ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ਦੀ ਗੈਲਰੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਤਸਵੀਰਾਂ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਕੰਬ ਰਹੇ ਸਨ। ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਢੱਕ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਨੀਰਜ ਤੋਂ ਹੁਣ ਰਿਹਾ ਨਾ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ‘ਚੋਂ ਇੱਕ ਰੁਮਾਲ ਕੱਢਿਆ ਅਤੇ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਵਧਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਐਕਸਕਿਊਜ਼ ਮੀ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੋਣ ਨਾਲ ਤੁਹਾਡੀ ਤਬੀਅਤ ਵਿਗੜ ਜਾਵੇਗੀ।”

ਕੁੜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਉੱਪਰ ਕਰਕੇ ਨੀਰਜ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਨੀਰਜ ਦੁਆਰਾ ਵਧਾਏ ਗਏ ਰੁਮਾਲ ਨੂੰ ਛੂਹਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਡੂੰਘੇ ਸਾਹ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਬਾਅਦ, ਨੀਰਜ ਨੇ ਫਿਰ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਪੈਂਟਰੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਤਾਂ ਦੱਸੋ, ਮੈਂ ਲੈ ਆਵਾਂਗਾ।”

ਕੁੜੀ ਨੇ ਨਾਂਹ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਨੀਰਜ ਓਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਕੈਬਿਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ, ਅਤੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਏਧਰ-ਓਧਰ ਘੁੰਮਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਾਪਸ ਕੈਬਿਨ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਟੋਕਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ?” ਕੁੜੀ ਨੇ ਨੀਰਜ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਨਰਮ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, “ਦਿੱਲੀ।” “ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਂ ਵੀ ਦਿੱਲੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਹਾਏ, ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਨੀਰਜ ਹੈ, ਨੀਰਜ ਮਿਸ਼ਰਾ।”

ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਨੀਰਜ ਨੇ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਵਧਾਇਆ। ਕੁੜੀ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਵਧਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਅਵਨੀ ਹਾਂ, ਅਵਨੀ ਸ਼ਰਮਾ।” ਨੀਰਜ ਨੇ ਹੱਥ ਮਿਲਾ ਕੇ ਛੱਡਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, “ਦੈਟਸ ਏ ਬਿਊਟੀਫੁਲ ਨੇਮ। ਅਵਨੀ ਸ਼ਰਮਾ। ਕਾਸ਼ ਕਿ ਖੂਬਸੂਰਤ ਨਾਮ ਅਤੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਚਿਹਰੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ ਮਿਲਦੇ!” ਨੀਰਜ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹਿ ਸਕਿਆ ਬਸ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਅਵਨੀ ਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ, “ਆਈ ਐਮ ਸੌਰੀ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਰੂਰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋਏ ਹੋਵੋਗੇ।”

ਨੀਰਜ ਨੇ ਤ੍ਰਭਕ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਕਿਉਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹੋ। ਇਹ ਤਾਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਹਨ ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਜੀਵੰਤਤਾ ਦੀ ਪਛਾਣ ਹਨ। ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਸੰਵੇਦਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਮਨੁੱਖ, ਮਨੁੱਖ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਦੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਹਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਸਮਝਦਾ ਹੈ, ਬੱਸ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਲੋਕ ਖੁਦ ਵਿੱਚ ਸਿਮਟ ਕੇ ਰਹਿ ਗਏ ਹਨ। ਅਤੇ ਕੁਝ ਸੁਆਰਥੀ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਦੇਖ ਕੇ ਵੀ ਅਣਡਿੱਠ ਕਰਨਾ, ਸੁਣ ਕੇ ਵੀ ਅਣਸੁਣਿਆ ਕਰਨਾ, ਇਹ ਸਭ ਹੁਣ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਆਮ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਬਣ ਗਈ ਹੈ। ਪਰ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਕੁਝ ਲੋਕ ਹਨ, ਜੋ ਆਪਣੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦੇ ਹਨ।”

“ਥੈਂਕ ਯੂ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਰਾਹਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ।”

ਕੁਝ ਦੇਰ ਏਧਰ-ਓਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਨੀਰਜ ਨੂੰ ਅਵਨੀ ਬਾਰੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ-ਪਰਿਵਾਰ ਬਾਰੇ ਵੀ ਦੱਸਿਆ। ਅਵਨੀ ਇੱਕ ਇਕਹਿਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਭਰਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਭਰਜਾਈ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਭਰਾ ਇੱਕ ਮਲਟੀਨੈਸ਼ਨਲ ਕੰਪਨੀ ਵਿੱਚ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਵਿੱਤ ਵਿਭਾਗ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸਨ ਅਤੇ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਹੋਏ ਸਨ। ਨੀਰਜ ਨੂੰ ਅਵਨੀ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲੋਂ ਉਸਦੇ ਰੋਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਵਿਅਕਤੀ ਬਾਰੇ ਸੀ। ਨੀਰਜ ਨੇ ਅੱਗੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਗੱਲਬਾਤ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ, “ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਇੱਕ ਜੋਤਸ਼ੀ ਹਨ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ। ਜਾਂ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਵੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਇਹ ਸਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਤੋਂ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਜੋ ਵੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀਆਂ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਸਾਰੀਆਂ ਸੱਚ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਜੀਵਨ ਰੇਖਾ ਦੇਖੀ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਲੰਬੀ ਅਤੇ ਸੁਖਮਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਓਗੇ।”

ਅਵਨੀ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, “ਅੱਛਾ, ਸੱਚੀਂ! ਲੰਬੀ ਦ‍ਾ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਸੁਖਮਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਸੁਖ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ?” “ਵਾਹ, ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕਾਂ ਵਾਂਗ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਇੰਨੀ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ? ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਵਿਖਾਓ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਰੇਖਾਵਾਂ ਪੜ੍ਹਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਵੇਖਾਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀ ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ?”

ਅਵਨੀ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਨੀਰਜ ਦੇ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰਨ ਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਹਥੇਲੀ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧਾ ਦਿੱਤੀ। ਨੀਰਜ ਨੇ ਇਹ ਗੱਲ ਤਾਂ ਸਹੀ ਕਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਇੱਕ ਜੋਤਸ਼ੀ ਸਨ, ਪਰ ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਬਿਲਕੁਲ ਗਲਤ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵੀ ਕੋਈ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਅਵਨੀ ਦੀ ਹਥੇਲੀ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਦਾ ਦਿਖਾਵਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਕਿਹਾ, “ਤੁਸੀਂ ਐਵੇਂ ਹੀ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਤੁਹਾਡੀ ਕਿਸਮਤ ਤਾਂ ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਨਾਲ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਘਰ, ਇੱਕ ਪਤੀ ਅਤੇ ਬੇਹੱਦ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵਿਅਕਤੀ, ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ ਤੁਹਾਡੀ ਕਿਸਮਤ ਵਿੱਚ।”

ਨੀਰਜ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਅਵਨੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਹਥੇਲੀ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢ ਲਈ ਅਤੇ ਚੁੱਪਚਾਪ ਬੈਠ ਗਈ। ਨੀਰਜ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ਕੀ ਹੋਇਆ? ਕੀ ਮੈਂ ਕੁਝ ਗਲਤ ਕਿਹਾ?”

ਅਵਨੀ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹਿ ਸਕੀ ਪਰ ਉਸਦੀਆਂ ਹੰਝੂ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਨੀਰਜ ਕੁਝ ਦੇਰ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ, ਫਿਰ ਹਿੰਮਤ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ, “ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਸੁਣਿਆ ਹੋਵੇਗਾ, ਪਰ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ‘ਤੇ ਦਰਦ ਹਲਕਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਅਜਨਬੀਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਹੋਰ ਵੀ ਆਸਾਨ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਤੁਹਾਡੀ ਗੱਲ ਸੁਣਦੇ ਹਨ, ਸਿਰਫ਼ ਤੁਹਾਡੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੋਂ ਸੋਚਦੇ ਹਨ, ਨਾ ਤਾਂ ਉਹ ਕੋਈ ਰਾਏ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਤੁਹਾਡਾ ਨਿਰਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਝਿਜਕ ਦੇ ਦੱਸ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਉਹ ਬਦਕਿਸਮਤ ਕੌਣ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੀ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਪਿਆਰੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।”

ਅਵਨੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਵਿਅੰਗਾਤਮਕ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਫੈਲ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਮੋਬਾਈਲ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਗੈਲਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਫੋਟੋ ਚੁਣ ਕੇ ਨੀਰਜ ਨੂੰ ਵਿਖਾਈ। ਨੀਰਜ ਨੇ ਮੋਬਾਈਲ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸਕ੍ਰੀਨ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਦੇਖੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਤਸਵੀਰ ਵਿਚਲਾ ਮੁੰਡਾ ਉਸਨੂੰ ਚੰਗਾ, ਸੰਸਕਾਰੀ ਅਤੇ ਸੁੰਦਰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਨੀਰਜ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਅਵਨੀ ਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, “ਇਸ ਮੁੰਡੇ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਇੰਨੇ ਹੰਝੂ ਵਹਾ ਰਹੇ ਹੋ! ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਅਤੇ ਇਹ ਕਿੱਥੇ! ਤੁਹਾਡੀ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਚੋਣ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੈ? ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਜਾਣ ‘ਤੇ ਪਛਤਾਵਾ ਕਿਉਂ? ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਰੇਖਾਵਾਂ ਵੀ ਦੱਸ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਮਿਲੇਗਾ। ਉਂਜ ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਕਰਦਾ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾਂ ਕੀ ਹੈ ਇਹਦਾ? ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਦੱਸੋ ਅਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਦੱਸਾਂਗਾ, ਜੋਤਿਸ਼ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ।”