
20ਵੀਂ ਸਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਸਸ਼ਕਤੀਕਰਨ ਸ਼ਾਇਦ ਸਭ ਤੋਂ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਅੰਦੋਲਨ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰੇਰਨਾਦਾਇਕ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੁਰਸ਼-ਪ੍ਰਧਾਨ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਪਛਾਣ ਬਣਾਈ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਜਨਤਕ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਵਿੱਚ, ਉਦਯੋਗ ਦੇ ਕਪਤਾਨਾਂ ਅਤੇ ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ। ਅੱਜ ਔਰਤਾਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਰ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਮੋਹਰੀ ਹਨ ਅਤੇ ਹਰ ਗੁਜ਼ਰਦੇ ਸਾਲ ਦੇ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਧ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ, ਭਾਰਤੀ ਰੇਲਵੇ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ 6-7% ਔਰਤਾਂ ਹਨ। ਗਿਣਤੀ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਵੀ ਹੋਵੇ, ਅੱਜ “ਪਹਿਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ” ਨੂੰ ਪਛਾਣਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਰਦ-ਪ੍ਰਧਾਨ ਖੇਤਰਾਂ ਦੇ ਉਥਲ-ਪੁਥਲ ਵਿੱਚ ਕਦਮ ਰੱਖਿਆ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਪਾਇਨੀਅਰ, ਦਲੇਰ ਅਤੇ ਇਸ ਨਵੇਂ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਅਥਾਹ ਹਿੰਮਤ ਸੀ। 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਮਾੜਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ: ਮਰਦ ਰੁਜ਼ਗਾਰਦਾਤਾ ਮੁਕਾਬਲੇ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਸਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਮੱਧ-ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਗ੍ਰਹਿਣੀਆਂ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਵਜੋਂ ਮਾਨਤਾ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਨਾ ਹੀ ਮਰਦਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਇੱਕੋ ਅਹਾਤੇ ਵਿੱਚ ਰਲਣਾ ਉਚਿਤ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਸਮਾਜਿਕ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜ ਸਖ਼ਤ ਸਨ ਅਤੇ ਲਿੰਗ ਵਿਤਕਰਾ ਆਦਰਸ਼ ਸੀ।