ਨੱਕ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋਂ ਉੱਠਦੇ ਹਲਵੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਅਤੇ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਲਹਿਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕੜ੍ਹੀ ਦੇ ਮਸਾਲੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਚਟਣੀ ਦੀਆਂ ਬੋਤਲਾਂ ਨੇ ਪੀਸਣ ਵਾਲੇ ਪੱਥਰ ਤੋਂ ਤਾਜ਼ੀਆਂ ਚਟਣੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿਗਲ ਲਿਆ ਹੈ। ਸਾਡਾ ਲਸਣ-ਅਦਰਕ ਹੁਣ ਅਦਰਕ-ਲਸਣ ਦਾ ਪੇਸਟ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਬਣੀ ਰਸੋਈ ਪਾਪੜ-ਮੰਗਦੀ ਪਾਣੀ ਭਰਨ ਗਈ ਹੋਵੇ।
ਰਸੋਈ ਹੁਣ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ, ਚਮਕਦੀ ਹੈ। ਘਿਓ ਅਤੇ ਤੇਲ ਵਿੱਚ ਹਿੰਗ ਅਤੇ ਜੀਰੇ ਨੂੰ ਤਲਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ, ਸਿਰਫ਼ ਗ੍ਰੇਨਾਈਟ ਪੂੰਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇੰਡਕਸ਼ਨ, ਰੋਟੀ ਦੀ ਬਜਾਏ ਜੈਮ ਅਤੇ ਟੋਸਟ ਹੈ। ਸੁਆਦ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕੈਲੋਰੀ ਗਿਣਤੀ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਰਸੋਈ ਖਾਣਾ ਪਕਾਉਣ ਲਈ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਦਿਖਾਵੇ ਲਈ ਹੈ। ਅੱਜ ਦੀ ਰਸੋਈ ਨੂੰ ਰਸੋਈ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਹੁਣ ਇਹ ਸਟਾਈਲਿਸ਼, ਮਾਡਿਊਲਰ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਂਡੇਡ ਬਣ ਗਈ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਪਕਵਾਨ ਪੇਟ ਦੀ ਬਜਾਏ ਪੋਸਟ ਲਈ ਪਕਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ, ਖਾਣੇ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬਹਾਨੇ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ – ਮੈਂ ਅੱਜ ਬਹੁਤ ਥੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਜ਼ੂਮ ਕਾਲ ‘ਤੇ ਸੀ। ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਸੁਣਾਈ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ, ਹੇ ਬਹੂ, ਤੁਸੀਂ ਅੱਜ ਕੀ ਬਣਾਇਆ ਹੈ? ਬਹੁਰਾਨੀ ਸਿਰਫ਼ ਆਰਡਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਸ਼ੈੱਫ ਪਕਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਵਿਗੀ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਡਿਲੀਵਰੀ ਬੁਆਏ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਮੈਂਬਰ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਕੋਈ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਿਰਫ਼ ਡਾਈਟ ਚਾਰਟ ਲਟਕ ਰਹੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਖੰਡ ਜਾਂ ਨਮਕ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਅੱਜ ਉਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਫਿੱਕਾ ਪੈ ਗਿਆ ਹੈ।
ਪਹਿਲਾਂ ਅਚਾਰ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਵੀ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ ਬੈਠਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਹੁਣ ਮਾਂ ਕੋਲ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਬੈਠਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਇੱਕ ਮਾਂ ਸੀ ਜੋ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਦਾਲ ਦੇ ਕਟੋਰੇ ਵਿੱਚ ਘਿਓ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਹੁਣ, ਉਸਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਵਿੱਚ, ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਅਦਰਕ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਿਆਜ਼ ਅਜੇ ਵੀ ਕੱਟੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਪਰ ਹੁਣ ਅੱਖਾਂ ਪਿਆਜ਼ ਦੇ ਰਸ ਨਾਲ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਓਟੀਟੀ ਜਾਂ ਨੈਟਫੈਲਸ ‘ਤੇ ਡਰਾਮਿਆਂ ਨਾਲ ਨਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਉਹ ਰਸੋਈ ਜਿੱਥੇ ਪਿਆਰ ਘੁਲਿਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਪ੍ਰੋਟੀਨ ਪਾਊਡਰ ਘੁਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਮਸਾਲਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਮਿਕਸਰ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਜ਼ੇ ਮਸਾਲੇ ਖੁਸ਼ਬੂਦਾਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਹੁਣ ਫਰਿੱਜ ਪੈਕ ਕੀਤੇ ਮਸਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਰਸੋਈ ਭਰੀ ਹੋਈ ਹੈ ਪਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਭੁੱਖੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਨੂੰਹਾਂ-ਧੀਆਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਜਾਂ ਸੱਸ ਤੋਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸਿੱਖਦੀਆਂ, ਉਹ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਤੋਂ ਸਿੱਖਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲਦੇ ਹੀ ਰਸੋਈ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਸੀ, ਸੱਤਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਕਵਾਨ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਹੁਣ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਬਣਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਖਾਣਾ ਅਤੇ ਰਾਤ ਦਾ ਖਾਣਾ ਕਿੱਥੇ ਪਰੋਸਿਆ ਜਾਵੇਗਾ।