ਵੈਰ

ਭਾਊ ਨੇ ਏਧਰ ਆੜ੍ਹਤੀਏ ਦੀ ਪੈੜ ਨੱਪ ਅੱਠਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ-ਅੰਦਰ ਹਥਿਆਰ ਦਾ ਹੀਲਾ ਕਰ, ਜਗਾ ‘ਤੇ ਦਿਨ ਮਿੱਥ ਨਿੱਕੇ ਨਾਲ ਫੋਨ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਘੜੀ ਦੀਆਂ ਸੂਈਆਂ ਮਿਲਾ ਲਈਆਂ। ਓਧਰ ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਘਰੋਂ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤੇ ਟਿਕਟ ਬੁੱਕ ਕਰਾ ਦੂਜੇ ਸੋਮਵਾਰ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਨੇ ਸਕੀਮ ਘੜੀ ਕੇ ਦੂਜੇ ਸੋਮਵਾਰ ਨੂੰ ਜਾਬ ‘ਤੇ ਗਿਆ ਓ ਸਿੱਧਾ ਜਹਾਜ਼ ਫੜਕੇ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ ਜਾਵੇਗਾ। ਭਾਊ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਸਤਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਤਾਂ ਨਿੱਕੇ ਨੂੰ ਭਾਅ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਹੀ ਹਾਂ। ਏਨੇ ਸਾਲ ਮੈਂ ਤਾਂ ਅੰਦਰ ਕੱਟੇ, ਪਰ ਪਿਛੋਂ ਜੀਤੇ ਦਾ ਟਰੱਕ ‘ਤੇ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪੱਕਾ ਮਕਾਨ ਪਾ ਕੇ ਦਿੱਤਾ। ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਪੈਸੇ ਵੀ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ ਮਰੀਕਾ ਤੋਂ। ਭਾਅ ਨੇ ਕਿਹੜਾ ਕਦੀ ਫਰਕ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਓ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ‘ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਭਾਈ ਸੀ, ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਭਾਈ ‘ਤੇ ਅੱਗੋਂ ਬੀਰਾ ‘ਤੇ ਜੀਤਾ ਭਾਈ-ਭਾਈ।’ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਇਹ ਕੰਮ ਮੈਂ ਆਪ ਹੀ ਕਰਾਂ, ਪਰ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਓਹ ਸੌਂਅ ਅੱਗੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਅੱਜ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਦੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਨਿੱਕਾ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਮੁੜਿਆ ਤਾਂ ਘਰਵਾਲੀ ਨੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਲਾਸ ਫੜਾ ਨੇੜੇ ਸੋਫੇ ਤੇ ਬੈਠਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ, “ਬੜੇ ਲੇਟ ਹੋਗੇ ਤੁਸੀਂ? ਬੱਚੇ ਕਦੋਂ ਦੇ ਉਡੀਕਦੇ ਆ। ਬਾਰ-ਬਾਰ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਦੇ, ‘ਮੰਮਾ ਏਸ ਵੀਕਐਂਡ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੇਂ ਘੁੰਮਣ?’ ਦੱਸੋ ? ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਾਂ? ਹੁਣ! ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਦੱਸ ਦਿਉ! ਨਾਲੇ, ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦੱਸ ਦਿਉ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ! ਕੀ-ਕੀ ਪੈਕਿੰਗ ਕਰਨੀ?” ਪਾਣੀ ਵਾਲੇ ਗਲਾਸ ਨੂੰ ਝੱਟ ਦੇਣੀ ਪੀ ਕੇ ਟੇਬਲ ‘ਤੇ ਰੱਖ ਆਪਣੀ ਪੱਗ ਦੇ ਲੜ ਖੋਲ੍ਹਿਦਿਆਂ ਨਿੱਕਾ ਬੋਲਿਆ, “ਮੈਂ ਸੋਚਦਾਂ ਸੀ ਹਰਜੀਤ ਕਦੇ ਵੀਕਐਡ ‘ਤੇ ਘਰੇ ਵੀ ਬਹਿ ਜਾਇਆ ਕਰੀਏ! ਇਹਨਾਂ ਨਾਲ ਖੁੱਲ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀਏ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਕਾਲਜਾਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਪਏ, ਫੇਰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਇਹਨਾਂ ਕੋਲ ਟਾਇਮ ਕਿੱਥੇ ਬਚਣਾ ਬਲਵੀਰ ਵਾਂਗ।” ਨਿੱਕੇ ਦਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾ ਦੇ ਤਾਏ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਆਪਣੇ ਜਵਾਨ ਹੋ ਰਹੇ ਜੁਆਕਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸੇ। ਉਹ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਸਦੀ ਹਰ ਰੀਝ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਭਾਅ ਉਸਦੀ ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਪੌੜੀ ਬਣਦਾ ਰਿਹਾ। “ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਨਾ! ਬਸ! ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਵਿੱਚ ਘਸੀੜ ਬਹਿੰਦੇ ਹੋ! ਇਹਨਾਂ ਜਵਾਕਾਂ ਕੀ ਲੈਣਾ ਪਿੰਡ ਤੋਂ। ਮਸਾਂ-ਮਸਾਂ ਸੈੱਟ ਹੋਏਂ ਕਿਤੇ। ਕੀ ਆ ਜੇ ਵੀਕਐਡ ਕਿਤੇ ਘੁੰਮਣ ਚਲੇ ਜਾਈਦਾ। ਹੋਰ ਏਥੇ ਕਿਹੜਾ ਵਾਂਡੇ-ਟੀਂਡੇ ਦਾ ਰਿਵਾਜ਼ ਭਲਾ! ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਕਮਾਉਂਦਾ ਕਰਦਾ ਹਰ ਕੋਈ!” ਨਿੱਕੇ ਨੂੰ ਹਾਂ ਦੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਦੇ ਉਲਟ ਉਸਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੇ ਖਿੱਝ ਕੇ ਆਖਿਆ।” “ਹਾਂ ਤੂੰ ਠੀਕ ਕਿਹਾ! ਭਾਅ ਵੀ ਇਹੋ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਨਿੱਕਾ ਸੈੱਟ ਹੋ ਜਾਊ ਅਮਰੀਕਾ ਜਾ ਕੇ।”, ਕਹਿ ਨਿੱਕਾ ਚੁੱਪ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਬੀਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਜਿਹੜਾ ਉਹਦੇ ਜਿੰਨਾ ਹੀ ਕੱਦ ਕੱਢ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਨਿੱਕੇ ਦੇ ਆਪਣੇ ਦੋਵੇਂ ਜਵਾਕ ਹਾਲੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਨ। ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਬੀਰੇ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ, “ਬਲਬੀਰ ਏਧਰ ਆ ਪੁੱਤ! ਬੈਠ ਮੇਰੇ ਕੋਲ।” “ਦੱਸ ਚਾਚੇ! ਬਰਾ ਸੈਡ ਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ?”, ਬੀਰਾ ਨੇੜੇ ਬੈਠਦਾ ਬੋਲਿਆ। “ਨਹੀਂ! ਸੈਡ ਤਾਂ ਨੀ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਪੁੱਛਣਾ ਸੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਜਾਬ ਵੀ ਵਧੀਆ, ਕੁੜੀ ਦੇਖੀਏ ਕੋਈ ਜਾਂ ਦੇਖੀ ਹੋਈ?” ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਮਿਜ਼ਾਜ ਜਿਹੇ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ। “ਨੋ ਮੈਰਿਜ! ਚਾਚੇ ਡਾਰਲਿੰਗ! ਆਈ ਵਾਂਟ ਟੂ ਬੀ ਬਿੰਕਮ ਲਾਇਕ ਯੂ! ਦੈਨ ਵੂਈ ਵਿਲ ਟਾਕ ਅਬਾਟ ਡੈਟ!”, ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਬਲਬੀਰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਹੱਸਿਆ ਵੀ ਤੇ ਫਿਰ ਇਹ ਕਹਿੰਦਾ ਉਠ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਚਲੇ ਗਿਆ, ਕਿ, “ਲੈੱਟ ਮੀ ਕਮ ਬੈਕ ਫਰਾਮ ਦਿੱਸ ਟਰਿੱਪ! ਸ਼ਿਉਰ ਆਈ ਵਿਲ ਥਿੰਕ ਅਬਾਟ ਡੈਟ!” “ਕਦੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਵੀ ਬਹਿ ਜਾਇਆ ਕਰ ਬਿਜੀ ਬੁਆਏ!” ਨਿੱਕੇ ਦੀ ਕਹੀ ਪਤਾ ਨਹੀ ਬਲਵੀਰ ਨੂੰ ਸੁਣੀ ਵੀ ਕੇ ਨਹੀਂ। ਜਦੋਂ ਬੀਰੇ ਨੂੰ ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਅਮਰੀਕਾ ਸੱਦਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਉਮਰ ਨਿੱਕੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਇਕ ਗੱਲ ਜਿਹੜੀ ਭਾਅ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਧੁੰਦਲੀ ਜਿਹੀ ਯਾਦ ਸੀ, ਕਿ, “ਬੀਰਾ ਨਿੱਕੇ ਵਰਗਾ ਬਣਕੇ ਦਿਖਾ ਦੇਵੇ, ਮਾਤਾ! ਫਿਰ ਮੰਨਾਗੇ।” ਜਾਂ ਫਿਰ ਇਕ ਨਾਂ ਜੀਤਾ ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਮਿਹਨਤ ਕਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਇਕ ਨੰਬਰ ‘ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ‘ਤੇ ਹੁਣ ਨੋਕਰੀ ਵੀ ਟੌਪ ਕਲਾਸ ਕੰਪਨੀ ਵਿੱਚ ਕਰਨ ਕਰਕੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਸੋਮਵਾਰ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਚਾਰ ਦਿਨ ਬਾਕੀ ਸਨ ਕੇ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਅੱਧੀ ਕੁ ਹੀ ਗੁਜਰੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਘਰੇ ਵੱਜ ਰਹੀ ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਨੇ ਦੋਹਾਂ ਜੀਆਂ ਦੀ ਨੀਂਦ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੀ। “ਸੁੱਖ ਹੋਵੇ ਰੱਬਾ!” ਕਹਿ ਨਿੱਕੇ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੇ, “ਹੈਲੋ!” ਕਿਹਾ। “ਨਿੱਕਾ ਬੋਲਦਾ?”, ਦੂਜੇ ਪਾਸਿਓਂ ਆਵਾਜ ਆਈ। “ਨਹੀਂ! ਕੌਣ ਬੋਲਦਾ?” ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਮੋੜਵੇਂ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਪੁੱਛਿਆ। “ਮੈਂ ਬੋਲਦਾਂ! ਮੈਂ ਭਾ ਭਾ !” ਫਿਰ ਓ ਚੁੱਪ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। “ਕੌਣ ਭਾ? ਆ ਫੜਿਓ ਫੋਨ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੌਣ ਬੋਲਦਾ? ਕਹਿੰਦਾ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨੀ!” ਹਰਜੀਤ ਨੇ ਫੋਨ ਨਿੱਕੇ ਵੱਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। “ਹੈਲੋ! ਹਾਂਜੀ! ਨਿੱਕਾ ਗੱਲ ਕਰਦਾਂ!” ਉਸਨੇ ਫੋਨ ਕੰਨ ਨੂੰ ਲਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ। “ਨਿੱਕੇ! ਆੜਤੀਆ ਗੱਡੀ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ!” ਭਾਊ ਨੇ ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਦੱਸਿਆ। “ਭਾਊ ਤੂੰ?” ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਰਤਾ ਰੋਹ ‘ਚ ਆ ਪੁੱਛਿਆ। ਓ ਨਹੀਂ! ਮੇਰੀ ਤਾਂ ਵੀਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਬਲਦੀ ‘ਤੇ ਗਿੱਲੀ ਲੱਕੜ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ, ਊ! ਇਸ ਖ਼ਬਰ ਨੇ। ਕਹਿੰਦੇ ਕੱਲ੍ਹ ਰਾਤ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਕਾਰ ‘ਤੇ, ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ। ਥਾਂਏ ਮੁੱਕ ਗਿਆ! ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਬੱਸ ਸਾਇਡ ਮਾਰੀ, ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਟਰੱਕ ਵਾਲੇ ਟੱਕਰ ਮਾਰ ਭਜਾ ਲੈ ਗਏ। ਇਹ ਵੀ ਸੁਣਿਆ ਬਈ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਪਾਣੀ ਲਾਉਂਦਾ ਸੀ ਨੇੜੇ। ਓਸ ਦੇਖਿਆ ਜਦੋਂ ਸਾਇਡ ਵੱਜੀ ਬੱਸ-ਟਰੱਕ ‘ਚੋਂ ਦੋ ਜਾਣੇ ਉਤਰ ਕੇ ਇਹਨੂੰ ਵੇਖਣ ਵੀ ਆਏ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਬਈ ਬੰਦਾ ਮਰ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਡਰਦੇ ਮਾਰੇ ਭਜ ਗਏ। ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਕਹਿੰਦੇ ਡਰਾਈਵਰ-ਕੰਡਕਟਰ ਹੋ ਸਕਦੇ। ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਜਰੂਰੀ ਸੀ। ਨਹੀਂ ਤੇ ਮੈਂ ਘਰ ਵਾਲੇ ਫੋਨ ‘ਤੇ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰਦਾ ਕਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਚੇਤੇ ਤੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ, ‘ਇਸ ਨੰਬਰ ‘ਤੇ ਫੋਨ ਤਾਂ ਕਰੀਂ, ਜੇ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਾ ਦਿਸੇ, ਵਰਨਾ ਫੋਨ ਮੈਂ ਹੀ ਕਰੂੰਗਾਾਂ!’ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕੇ ਤੂੰ ਹੁਣ ਫੋਨ ਨੀ ਕਰਨਾ, ਸਗੋਂ ਜਹਾਜ਼ ਚੜ ਆਉਣਾ। ਚੰਗਾ ਫਿਰ!” ਏਨੀ ਗੱਲ ਆਖ ਭਾਊ ਫੋਨ ਕੱਟ ਗਿਆ। ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਆਲਾ-ਟਾਲਾ ਕਰਕੇ ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਰਾਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੱਟੀ, ਸਗੋਂ ਆੜ੍ਹਤੀਏ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਉਣ ਵਾਲਾ ਕਿੱਸਾ ਵੀ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਦੱਬ ਦਿੱਤਾ। ਕੁੱਝ ਸਾਲ ਲੰਘਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਬਲਬੀਰ ਆਪਣੇ ਮੁੰਡੇ ਦਿਲਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਖਿਡਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਦੁਹਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, “ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਭਾਈ-ਭਾਈ, ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਭਾਈ ‘ਤੇ ਅੱਗੋਂ ਚੇਤਾ ਤੇ ਦਿਲਸ਼ੇਰ ਭਾਈ-ਭਾਈ।” ਨੇੜੇ ਬੈਠੇ ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਜਦੋਂ ਇਹ ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਬੋਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੀ ਅਪਣੱਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਉਹ ਪੁੱਛੇ ਬਿਨਾ ਰਹਿ ਨਾ ਸਕਿਆ ‘ਤੇ ਬੋਲਿਆ, “ਬਲਵੀਰ ਇਹ ਕੌਣ ਕਹਿੰਦਾ? ਤੇ ਏ ਚੇਤਾ ਕੌਣ ਆ?” “ਚਾਚੇ! ਇਕ ਬੈਸਟ ਫਰੈਂਡ ਕਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਮੇਰਾ। ਚੇਤਾ, ਸਨ ਏ ਉਹਦਾ।” ਬਲਵੀਰ ਨੇ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਦੱਸਿਆ। “ਓਕੇ ਬਈ ਓਕੇ! ਇਕ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਫਰੈਂਡ ਹਨ ਹੀ ਬੜੇ! ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜਾਬ ਕਰਦਾ? ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਹੋਣਾ ਇਸ ਬੈਸਟ ਫਰੈਂਡ ਨੂੰ ਵੀ?” ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਚਿੱਟੀ ਹੋ ਗਈ ਦਾਹੜੀ ਨੂੰ ਰਤਾ ਸਿੱਧੀ ਕਰਦਿਆਂ ਆਖਿਆ। “ਮਿਲਣਾ ਕਿੱਥੇ ਸੀ ਚਾਚੇ ਤੂੰ! ਮੈਂ ਖੁਦ, ਜਦ ਇੰਡੀਆ ਟਰਿੱਪ ‘ਤੇ ਜਾਵਾਂ ਤਾਂ ਫਿਰ ਮਿਲ ਹੁੰਦਾ ਕਿਤੇ। ਬਟ ਥਰੀ ਯੀਅਰ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇੰਡੀਆ ਗਿਆ ਸੀ ਜਾਬ ਟਰਿੱਪ ‘ਤੇ, ਓਦੋਂ ਬਹੁਤ ਘੁੰਮੇ ਸੀ ਦੋਵੇ। ਆਈ ਵਿਲ ਨੈਵਰ ਫਾਰਗਟ ਡੈਟ ਯੀਅਰ। ਟਰੱਕ ਡਰਾਈਵਿੰਗ ਦੀ ਜਾਬ ਕਰਦਾ ਓ!” “ਟਰੱਕ ਡਰਾਈਵਰ! ਤੇਰਾ ਬੈਸਟ ਫਰੈਂਡ!” ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਸ ਵਾਸਤੇ ਇਹ ਗੱਲ ਬੜੀ ਓਪਰੀ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਉਹ ਹੋਰ ਕੁੱਝ ਪੁਛਦਾ। “ਦਿਲਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਗੋਦੀ ਬਿਠਾ ਨਿੱਕੇ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਮੋਢੇ ਘੁੱਟ ਕੇ ਫੜਕੇ ਰਤਾ ਕੁ ਹਿਲਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਬਲਵੀਰ ਨੇ ਮਸ਼ਕਰੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, “ਏ ਸੋਚਣ ਵਾਲਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ, ਲੀਵ ਆਨ ਮੀ ਨਾਅਉ! ਚਾਚੇ! ਦੇਖ ਤੇਰੇ ਸਾਰੇ ਵਾਲ ਵਾਈਟ ਹੋ ਗਏ ਆ।” ਏਨੀ ਆਖ ਉਹ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਪਰ ਨਿੱਕਾ ਗੂੰਗਾ-ਬੋਲ਼ਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਭਾਅ ਫਿਰ ਬਲਵੀਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਪੌੜੀ ਦਾ ਡੰਡਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।