ਪੁਰਾਣੇ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਿਆਂ ਘਰ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਅਕਸਰ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਭਲੇ ਵੇਲੇ ਸਨ। ਨਾ ਤਾਂ ਜਿਆਦਾ ਖਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਸਨ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਐਨੀਆਂ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਜਿੰਨੀਆਂ ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਸਹੇੜ ਲਈਆਂ ਹਨ। ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਤੋਂ ਉੱਡਿਆ ਹਾਸਾ ਵੇਖ, ਉਹ ਅਕਸਰ ਕਹਿੰਦੇ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਤੰਗੀਆ ਤੁਰਸ਼ੀਆ ਵੀ ਵੇਖੀਆਂ ਪਰ ਚਿਹਰਿਆਂ ਤੋਂ ਕਦੇ ਰੌਣਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣ ਦਿੱਤੀ। ਅੱਜ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਹਰ ਸਾਧਨ ਹਰ ਸਹੂਲਤ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਚਿਹਰੇ ਮੁਰਝਾਏ ਪਏ ਹਨ । ਮੈਨੂੰ ਬਜੁਰਗਾਂ ਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸੋ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਸਹੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਅਗਾਂਹ ਵੱਧ ਚੁੱਕੇ ਹਾਂ। ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਹੂਲਤਾਂ ਹਨ ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਕੋਲ। ਅੱਜ ਉਹ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਆਪਣੇ ਨਿਗਦੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਕੋਹਾਂ ਦਾ ਪੈਂਡਾ ਤੁਰਕੇ ਤੈਅ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਵਾਜਾਈ ਦਾ ਹਰ ਸਾਧਨ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਦੂਰ ਦੁਰੇਡੇ ਬੈਠਿਆਂ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਜਾਣਨ ਲਈ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਹਨ। ਅੰਨ ਪਾਣੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਧੂੰਏ ਅੱਗੇ ਅੱਖਾਂ ਨਹੀਂ ਧੁਖਦੀਆਂ , ਬਲਕਿ ਘਰ ਘਰ ਗੈਸੀ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਹਨ, ਮਾਈਕਰੋਵੇਵ ਹਨ। ਦੇਸ਼ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਹਾਲ ਜਾਨਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਸਮਿਆਂ ਵਾਂਗ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਾਝਾਂ ਰੇਡੀਓ ਨਹੀ ਰਿਹਾ ਕਿ ਤਿਰਕਾਲਾਂ ਪੈਂਦਿਆਂ ਹੀ ਪਿੰਡ ਦਾ ਪਾਠੀ ਸਿੰਘ ਗੁਰੂਦੁਆਰੇ ਦੇ ਸਪੀਕਰ ਮੂਹਰੇ ਖਬਰਾਂ ਲਗਾ ਦੇਵੇ, ਕਿ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਖਬਰ ਮਿਲ ਸਕੇ। ਹੁਣ ਹਰ ਘਰ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਹਨ, ਹਰ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਹਨ ਜਿਸ ਤੋਂ ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਵਿੱਚ ਦੇਸ਼ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਖਬਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਿਹਤ, ਸਿੱਖਿਆ, ਸੁਰੱਖਿਆ ਹਰ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਵਿਕਾਸ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਪੱਧਰ ਉੱਚਾ ਹੋਇਆ ਹੈ।ਜੇਕਰ ਦੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਕਾਢਾਂ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਰਾਮਦਾਇਕ ਜੀਵਨ ਮੁੱਹਈਆ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਪਰ ਅੱਜ ਹਲਾਤ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਣ ਗਏ ਹਨ ਕਿ ਮਨੁੱਖੀ ਸਹੂਲਤਾਂ ਲਈ ਬਣਾਈਆਂ ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਵਿਨਾਸ਼ ਦਾ ਕਾਰਣ ਬਣ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।