ਘਰਾਂ ਦਾ ਵਾਤਾਵਰਣ ਸ਼ਾਂਤ ਸੀ, ਅੱਜ ਰਾਖੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਵੀ ਸਰਲਾ ਦੁੱਖੀ ਬੈਠੀ ਸੀ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ, ਉਹ ਸਾਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਤੇ ਚੁੱਕ ਲੈਂਦੀ ਹੈ,
“ਮਾਂ, ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਸੂਟ ਪਹਿਨਾਂ, ਮੈਂ ਹਾਲੇ ਤੱਕ ਰਾਖੀ ਨਹੀਂ ਖਰੀਦੀ। ਇਸ ਵਾਰ ਮੈਂ ਮਯੰਕ ਭਰਾ ਲਈ ਗਣੇਸ਼ ਜੀ ਦੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਰੱਖੜੀ ਲਵਾਂਗੀ ਅਤੇ ਹਾਂ, ਮਾਂ, ਉਹ ਗੁਲਾਬ ਜਾਮੁਨ ਦਾ ਸ਼ੌਕੀਨ ਹੈ, ਇੱਕ ਕਿੱਲੋ ਲੈ ਲਵੇਗੀ।”
ਸਭ ਕੁਝ ਇਕ ਪਲ ਵਿਚ ਬਦਲ ਜਾਵੇਗਾ,ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ.
ਪਿਤਾ ਸਵੈ-ਭਿਮਾਨੀ ਹੈਂ, ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਿਚ ਘਾਟਾ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਭਰਾ ਦੀ ਆਈ.ਏ.ਐਸ ਵਿਚ ਚੋਣ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਪੋਸਟਿੰਗ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਵਾਰ ਰਾਖੀ ਸੁਨੀ ਸੀ।
ਰਾਤ ਦੇ 9 ਵੱਜੇ ਸਨ। ਮੁਹੱਲਾ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਸਨਾਟਾ ਛਾ ਗਿਆ,
ਆਪਣੇ ਬਚੇ ਹੋਏ ਪੈਸੇ ਨਾਲ, ਸਰਲਾ ਇੱਕ ਰੱਖੜੀ ਅਤੇ ਦੋ ਪੇਡੇ ਲੈ ਆਈ. ਮਾਂ ਨੇ ਦਰਵਾਜੇ ਨੂੰ ਕੁੰਡੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ, ਪਿਤਾ ਸੌਂ ਰਹੇ ਸਨ,
ਅਚਾਨਕ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਉਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਸਰਲਾ ਨੂੰ ਉਠਾ ਦਿੱਤਾ. ਮਾਂ ਨੇ ਬੂਹਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਮਯੰਕ ਬਹੁਤ ਥੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਹ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਹੀ ਕਾਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਸੀ ਪਰ ਬਰਸਾਤ ਕਾਰਨ ਥਾਂ-ਥਾਂ ਤੇ ਰਸਤੇ ਬੰਦ ਸਨ. ਫੇਰ ਸਰਲਾ ਇੱਕ ਸੁੱਕਿਆ ਚਿਹਰਾ ਲੈ ਕੇ ਆਈ. ਮਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਘਰ ਦੀ ਸਾਰੀ ਸਥਿਤੀ ਦੱਸੀ।
ਨਾਸ਼ਤੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਰਲਾ ਰੱਖੜੀ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਅਤੇ ਮਯੰਕ ਨੂੰ ਬੰਨੀ. ਪਿਤਾ ਜੀ ਅੰਦਰ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰੋਂ ਹਰਕਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸਨ. ਫੇਰ ਮਯੰਕ ਨੇ ਚੈੱਕ ਬੁੱਕ ਕੱਢੀ ਅਤੇ ਦੋ ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਭਰੇ ਅਤੇ ਸਰਲਾ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਕਿਹਾ:
“ਸਰਲਾ, ਭੈਣ-ਭਰਾਵਾਂ ਦਾ ਰਾਖੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਤੋਹਫ਼ਿਆਂ ਤਕ ਸੀਮਤ ਨਹੀਂ, ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਹੈ , ਸਰਲਾ ਇੱਥੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ, ਚੰਗਾ ਹੁਣ ਪਿਤਾ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਲੈਣਗੇ, ਪਰ ਇਹ ਪੈਸਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਿਚ ਵਾਪਸ ਪਾ ਕੇ ਘਾਟੇ ਨੂੰ ਘਟਾਓ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੱਖੜੀ ਮਨਾਵਾਂਗੇ. “
ਇਸ ਰਕਸ਼ਾਬੱਧਣ ‘ਤੇ ਮਯੰਕ ਬਾਰੇ ਸਰਲਾ ਦੀਆਂ ਗਲਤ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਸਾਫ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ’ ਤੇ ਮੁਸਕੁਰਾਹਟ ਆਈ. ਮਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ‘ਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪਿਤਾ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਨਵੇਂ ਜੋਸ਼ ਨਾਲ ਕਾਰੋਬਾਰ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ.
– ਵਿਜੈ ਗਰਗ