ਵਿਆਹ ਸਿਰਫ਼ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿਣ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਬਰਾਬਰੀ ਦੀ ਭਾਈਵਾਲੀ ਹੈ। ਘਰੇਲੂ ਕੰਮ ਨੌਕਰੀਆਂ ਜਾਂ ਕਾਰੋਬਾਰਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹਨ। ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਕੀਤੀ ਗਈ ਅਯੋਗਤਾ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਵੰਡਣਾ ਇੱਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਨੀਂਹ ਹੈ। ਆਧੁਨਿਕ ਵਿਆਹ ਤਾਂ ਹੀ ਟਿਕੇਗਾ ਜੇਕਰ ਭਾਈਵਾਲੀ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਦੋਵੇਂ ਹੋਣ।
ਜਿੱਥੇ ਆਧੁਨਿਕ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਮੌਕੇ ਖੋਲ੍ਹੇ ਹਨ, ਉੱਥੇ ਇਸਨੇ ਕਈ ਨਵੀਆਂ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਵੀ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ। ਸਿੱਖਿਆ, ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਅਤੇ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਨੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁਤੰਤਰ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਨਿਰਭਰ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਅੱਜ ਦੀ ਔਰਤ ਸਰਗਰਮੀ ਨਾਲ ਘਰ ਦੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨੌਕਰੀਆਂ, ਕਾਰੋਬਾਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨਿਕ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਸੰਭਾਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਪਰ ਵਿਡੰਬਨਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਘਰ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉਸਦੀ ਸਥਿਤੀ ਓਨੀ ਨਹੀਂ ਬਦਲੀ ਜਿੰਨੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਘਰੇਲੂ ਕੰਮਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਅਜੇ ਵੀ ਲਗਭਗ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ‘ਤੇ ਹੈ।
ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅਤੇ ਚਿੰਤਾਜਨਕ ਰੂਪ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਹੈ – ਪਤੀ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਅਯੋਗਤਾ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਸਨੂੰ ਪੱਛਮੀ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਅਯੋਗਤਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਸਿੱਧਾ ਅਰਥ ਹੈ ਕਿ ਪਤੀ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਇਹ ਦਿਖਾਇਆ ਜਾ ਸਕੇ ਕਿ ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਕਰਨ ਦੇ ਅਯੋਗ ਹੈ। ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਦੁਬਾਰਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਘਰ ਦਾ ਸਾਰਾ ਭਾਰ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ‘ਤੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕਲਪਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਪਤਨੀ ਉਸਨੂੰ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਪਕਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਤੀ ਇੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਮਕ ਪਾ ਦੇਵੇਗਾ ਕਿ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ। ਜਾਂ ਕੱਪੜੇ ਧੋਂਦੇ ਸਮੇਂ, ਉਹ ਰੰਗੀਨ ਅਤੇ ਚਿੱਟੇ ਕੱਪੜੇ ਇਕੱਠੇ ਪਾ ਦੇਵੇਗਾ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਣ। ਜੇਕਰ ਉਸਨੂੰ ਬੱਚੇ ਤੋਂ ਉਸਦਾ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਵਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਅੱਧੇ ਮਨ ਨਾਲ ਬੈਠਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਹੋਰ ਉਲਝਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਬੇਝਿਜਕ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ – “ਦੇਖੋ, ਮੈਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ, ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਕਰੋ।” ਅਜਿਹੀਆਂ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਵਾਪਰੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਖੁਦ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।
ਇਹ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਸਿਰਫ਼ ਆਲਸ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਵਿੱਚ ਛੁਪਿਆ ਇੱਕ ਲਿੰਗ ਭੇਦਭਾਵ ਹੈ। ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ, ਸਮਾਜ ਨੇ ਇਹ ਧਾਰਨਾ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮਰਦ ਸਿਰਫ਼ ਬਾਹਰੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਹਨ। ਪਰ ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਔਰਤਾਂ ਬਾਹਰ ਵੀ ਬਰਾਬਰ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਨਿਭਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਤਾਂ ਇਹ ਦਲੀਲ ਨਾ ਤਾਂ ਜਾਇਜ਼ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸਵੀਕਾਰਯੋਗ ਹੈ।
ਕੋਰੋਨਾ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਅਤੇ ਤਾਲਾਬੰਦੀ ਦੌਰਾਨ ਇਹ ਸਥਿਤੀ ਹੋਰ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਦਫ਼ਤਰ ਘਰਾਂ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਹੋ ਗਏ, ਬੱਚੇ ਹਰ ਸਮੇਂ ਘਰ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ ਅਤੇ ਬਾਹਰੋਂ ਮਦਦ ਆਉਣੀ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ, ਤਾਂ ਲੱਖਾਂ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਔਰਤਾਂ ‘ਤੇ ਕੰਮ ਦਾ ਬੋਝ ਕਈ ਗੁਣਾ ਵੱਧ ਗਿਆ। ਉਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਔਨਲਾਈਨ ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣ, ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਣ, ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਵੀ ਚੁੱਕਣੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਪਤੀਆਂ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਬਚਿਆ ਅਤੇ ਬਹਾਨਾ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਇੰਨੇ ਮਾਹਰ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤਣਾਅ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕਈ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਤਲਾਕ ਅਤੇ ਵੱਖ ਹੋਣ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਧੀਆਂ।
ਔਰਤਾਂ ਹੁਣ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਹਾਲਾਤ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੀਆਂ। ਪੜ੍ਹੀਆਂ-ਲਿਖੀਆਂ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਨਿਰਭਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ, ਉਹ ਸਮਾਨਤਾ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ, ਵਿਆਹ ਹੁਣ ਸਿਰਫ਼ ਪਰੰਪਰਾ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਦਾ ਮਾਮਲਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਸਾਂਝੇਦਾਰੀ ਹੈ। ਇਸ ਸਾਂਝੇਦਾਰੀ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਦੋਵੇਂ ਸਾਥੀ ਘਰ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਪਤੀ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਅਯੋਗਤਾ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਪਤਨੀ ਦੇ ਸਵੈ-ਮਾਣ ਅਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਸਿਹਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਇਹ ਸਥਿਤੀ ਉਦਾਸੀ, ਚਿੰਤਾ ਅਤੇ ਥਕਾਵਟ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਇਹ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੋਂ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਸਮਾਨਤਾ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਇੱਕ ਧਿਰ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਭੱਜਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਧਿਰ ਮਜਬੂਰੀ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਨਾਰਾਜ਼ਗੀ, ਕੁੜੱਤਣ ਅਤੇ ਦੂਰੀ ਵਧਦੀ ਹੈ। ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮਿਹਨਤ ਦੀ ਕਦਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਸਹੂਲਤ ਲਈ ਭੱਜ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਅਸੰਤੁਲਨ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੇਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ।
ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ‘ਤੇ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੱਧਰ ‘ਤੇ ਵੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਅਮਰੀਕਾ, ਕੈਨੇਡਾ ਅਤੇ ਯੂਰਪ ਵਿੱਚ ਕਈ ਸਮਾਜ-ਸ਼ਾਸਤਰ ਅਧਿਐਨਾਂ ਨੇ ਪਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮਾਂ ਦੀ ਅਸਮਾਨ ਵੰਡ ਤਲਾਕ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਹੀ ਰੁਝਾਨ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਬਦਲਦੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਜੀਵਨ, ਦੋਹਰੀ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੇ ਪਿਛੋਕੜ ਵਿੱਚ, ਔਰਤਾਂ ਵਧੇਰੇ ਬੋਲਦੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਸਮਾਨਤਾ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।
ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹੱਲ ਸਿਰਫ਼ ਕਾਨੂੰਨ ਜਾਂ ਸਮਾਜਿਕ ਦਬਾਅ ਨਾਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲੇਗਾ, ਸਗੋਂ ਇਹ ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਵਿਚਕਾਰ ਆਪਸੀ ਗੱਲਬਾਤ ਅਤੇ ਸਮਝ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਸੰਭਵ ਹੈ। ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝਣਾ ਪਵੇਗਾ ਕਿ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮ ਸਿਰਫ਼ ਆਮ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਸਗੋਂ ਇਹ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਨੀਂਹ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਰਸੋਈ ਦਾ ਕੰਮ, ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਜਾਂ ਘਰ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਅਤੇ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ, ਤਾਂ ਘਰ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਵਿਗੜਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤਣਾਅ ਵਧਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਲਕੇ ਵਿੱਚ ਲੈਣਾ ਜਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਔਰਤ ‘ਤੇ ਥੋਪਣਾ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਬਿਨਾਂ ਦੱਸੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਔਰਤਾਂ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ “ਜੇ ਉਹ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ।” ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਇਹ ਪੈਟਰਨ ਸਥਾਈ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਤੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦਾ ਆਦੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਕਿ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਕੰਮ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦਤ ਵਿਕਸਤ ਹੋ ਜਾਵੇ।
ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਮੁਹਿੰਮਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸੰਦੇਸ਼ ਵੀ ਦੇਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਲਿੰਗ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਸਿਖਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿ ਮੁੰਡੇ ਅਤੇ ਕੁੜੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਭਾਂਡੇ ਧੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਖਾਣਾ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਸੋਚ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਵਿਕਸਤ ਹੋਵੇਗੀ ਤਾਂ ਹੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਵਿੱਚ ਅਸਮਾਨਤਾ ਘੱਟ ਹੋਵੇਗੀ।
ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮ ਦਾ ਇੱਕ ਆਰਥਿਕ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਮੁੱਲ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਔਰਤ ਜਾਂ ਮਰਦ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਅਕਤੀ ਵਾਂਗ ਹੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਸਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ “ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਕੰਮ” ਕਹਿ ਕੇ ਘੱਟ ਸਮਝਣਾ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਹੈ।
ਪਤੀ ਵੱਲੋਂ ਘਰੇਲੂ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਖਾਈ ਗਈ ਅਯੋਗਤਾ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਨਿੱਜੀ ਸਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜਦੀ ਹੈ ਸਗੋਂ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਅਸਮਾਨਤਾ ਅਤੇ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਨੂੰ ਵੀ ਡੂੰਘਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਆਧੁਨਿਕ ਵਿਆਹਾਂ ਨੂੰ ਟਿਕਾਊ ਅਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਨੂੰ ਬਦਲਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਭਾਈਵਾਲੀ ਅਤੇ ਸਮਾਨਤਾ ਅੱਜ ਦੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਹਨ।
ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਿਆਹ ਸਿਰਫ਼ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਇਕਰਾਰਨਾਮਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਬੰਧਨ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਦੋਵੇਂ ਸਾਥੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਅਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਪਤੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਅਯੋਗਤਾ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਖੋਖਲਾ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਜੇਕਰ ਉਹ ਬਰਾਬਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਵਧੇਗਾ, ਸਗੋਂ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਅਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ।
ਇਸ ਲਈ ਹੁਣ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸਮਾਜ ਇਸ ਰੁਝਾਨ ਨੂੰ ਆਮ ਮੰਨਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇਵੇ। ਔਰਤਾਂ ਬਰਾਬਰੀ ਦੀਆਂ ਹੱਕਦਾਰ ਹਨ ਅਤੇ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨਿਭਾਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਕੇਵਲ ਤਦ ਹੀ ਆਧੁਨਿਕ ਵਿਆਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਫਲ ਅਤੇ ਟਿਕਾਊ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ।